Gazipaşa’da bu yıl dikkat çeken bir tablo var. Bir yanda belediye, diğer yanda muhtarlar… Aradaki soğuk rüzgarlar nihayet yerini ılık bir barış havasına bırakmış gibi görünüyor. Ama bu barışın nereden ve nasıl geldiği de tartışma konusu.
Hatırlarsınız; bu yıl geleneksel Günnercik Yayla Şenliği, “Muhittin Böcek’in tutuklanması” gerekçesiyle iptal edilmişti. Oysa halk hazırdı, muhtarlar hazırdı, yayla şenliği için sabırsızlıkla bekleyen binlerce vatandaş hazırdı. Ama belediye geri adım attı, şenliği iptal etti.
İşte o gün muhtarlar, “Biz kendi göbeğimizi kendimiz keseriz” diyerek Yunt Yaylası’nda kendi imkanlarıyla bir etkinlik düzenledi. Ne bir belediye yetkilisi vardı orada, ne de CHP’den bir temsilci. Kısacası belediye ile muhtarlar arasındaki köprü tamamen yıkılmıştı.
Ancak görünen o ki, belediye tarafı bu krizi daha fazla sürdüremedi. 19 Ekim Muhtarlar Günü’nde, Ziraat Odası’nın desteğiyle adeta “barış çubuğu” uzattı. Meydanda yapılan kutlamada belediye başkan yardımcıları sahnedeydi, Ziraat Odası Başkanı da işin içinde. Pastalar kesildi, gülücükler dağıtıldı.
Fakat işin dikkat çeken tarafı şu: Barış çubuğu, belediyenin kendi eliyle değil, Ziraat Odası eliyle uzatıldı. Bu da şu soruyu akıllara getirdi:
“Belediye’nin imkanları mı bu kadar kısıtlı, yoksa muhtarlarla ortamı düzeltecek bir yetkili mi yok?”
Aslında mesele sadece bir pasta meselesi değil. Bu tablo, Gazipaşa’daki yönetim ilişkilerinin bir özetidir. Bir ilçede, muhtarlar ile belediye aynı sofraya oturamıyorsa, orada hizmette de samimiyet tartışılır.
Muhtarlar bu kentin sahadaki gücü. Halkın nabzını en iyi onlar tutar. Onları dışlamak, halktan uzaklaşmaktır. Belediye’nin bunu geç de olsa fark etmiş olması olumlu ama unutulmamalı: Barış, fotoğrafla değil, icraatla olur.
Gazipaşa halkı, barış pastasından çok hizmetin tadına bakmak istiyor…